آسمونی که کابوس کرکس هاست!

 

بامداد پنج شنبه گذشته، خبر سرنگون شدن عقاب آمریکایی موسوم به «گلوبال هاوک» در آسمان ایران توسط پدافند هوایی ایران در کانون رسانه های داخلی و خارجی،جا خوش کرد.این پهباد که برای عملیات جاسوسی از تنگه هرمز به طرف چابهار آمده و مشغول عملیات جاسوسی بود، هدف آتش پدافند نیروی هوافضای سپاه قرار گرفت و سرنگون شد.سنتکام(مقر فرماندهی نیرو‌های آمریکا در منطقه غرب آسیا) ادعا کرد این هواپیما در حریم هوایی بین المللی ساقط شد که تکه هایی از لاشه پهپاد در آب های ایران اما این ادعا را تا حد زیادی به چالش می کشد.
ترامپ در اولین واکنش در توئیتر نوشت: «ایران اشتباه بسیار بزرگی مرتکب شد.».رسانه های آمریکایی از جمله فاکس نیوز نیز با تمسک به ادبیات جنگی ، بر کوس تنش و جنگ می دمیدند.البته ترامپ کمی بعد ادبیات خود را تلطیف کرد و گفت:« نمی‌گویم آن کشور [ایران] اشتباه کرده است بلکه یکی از افراد تحت فرماندهی مرتکب اشتباه شده است. برای من سخت است باور کنم کسی عمدا این کار را انجام داده باشد.»
فارغ از تحولاتی که در چند روز اخیر رقم خورد باید با عمق تحلیلی بیشتری به این رویداد نگریست؛مهمان ناخوانده آمریکایی در حالی موریانه وار، وارد آسمان ایران شده بود تا به مأموریت خود عمل کند؛ مأموریتی که قرار بود آرایش ایران در تنگه هرمز را به تصویر بکشد و به اتاق جنگ مخابره کند.البته این مأموریت با هوشمندی و اقتدار هر چه تمام پدافند هوایی، ناکام ماند.هر چند معلوم نبود اگر کشوری غیر از ایران پهپاد آمریکایی را حتی در خاک خود سرنگون می کرد، چه عاقبتی در انتظارش بود!
قابلیت های ایران اعم از توانایی های نظامی و عمق راهبردی در منطقه و آماده باش همپیمانان آن در منطقه مانع از پاسخ متقابل آمریکا ولو در سطح محدود شد،هر چند آمریکایی ها کاملا بر این موضوع واقف اند که حتی پاسخ محدود آنها نیز با سیلی سخت تری مواجه خواهد شد.آقای ترامپ زمانی که ضرب شست مقتدرانه ایران را به پاتک ناشیانه خود دید، عقب نشینی کرد و ژست صلح طلبانه به خود گرفت و تعابیر «اگر این هواپیما سرنشین داشت، وضعیت فرق می‌کرد»، «این یک اشتباه فردی بوده» و «باورش برایم سخت است ایران دست به چنین کاری زده باشد» را به کار برد.
پس از آنکه میانجیگری چشم بادامی ها در تهران به جایی نرسید،آمریکا نسخه جدیدی از فشار حداکثری به ایران را به نمایش گذاشت که در نوع خود فریبنده و پیچیده است؛ هراس افکنی از جنگ و مخابره تصویری صلح جو از ترامپ برای اعتبار بخشی به آمریکا،مضمون نسخه جدید است.آمریکایی ها با روانه کردن پهپاد فوق پیشرفته به تنگه هرمز،دو سناریو را در ذهن داشت؛اول اینکه پدافند هوایی ایران، فاقد توان و فناوری لازم برای شناسایی و انهدام این عقاب است،که با این اوصاف مأموریت این پهپاد با موفقیت به پایان می رسید،یا اینکه پدافند هوایی ایران به رغم شناسایی این پرنده جاسوسی،به خاطر ترس از تبعات آتی آن،سکوت پیشه می کند،که در این صورت راه برای تداوم فشارها به ایران باز می شد.جمله ترامپ مبنی بر «باورش برایم سخت است ایران دست به چنین کاری زده باشد» در راستای همین سناریوها قابل ارزیابی است؛ اما ج.ا.ایران بار دیگر مهر باطلی بر محاسبات غلط آمریکایی ها زد و عقاب جاسوسی آنها را بلادرنگ در آسمان منهدم کرد.
حالا تنها حربه آمریکا، عملیات پیچیده دیپلماسی و ترس از جنگ است که در جریان است؛خبر نیویورک تایمز مبنی بر اینکه ترامپ ابتدا دستور حمله داده و در آخرین لحظات،متوقف شده، گام نمایش گونه جدید در طراحی آمریکایی ها است که برا اساس آن تهدید به جنگ در آن به نحوی معتبر جلوه می دهند که در نظام محاسباتی مسئولان جمهوری اسلامی ایران، اختلال ایجاد کند تا از کانال آن، از نفس افتاده ها به افکار عمومی اینگونه القاء کنند که چاره ای جز مذاکره نداریم.اما جدا از اینکه ساقط کردن پهپاد جاسوسی آمریکا یک حرکت غرورآفرین و تحسین برانگیز است و پیام اقتدار،صلابت و بازدارندگی ایران را به جهانیان مخابره می کند،جریان انقلابی در این مقطع باید فوق العاده هوشیارانه عمل کند و اقتضائات روانی را نیز در محاسبات و کنش های خود لحاظ کند؛چرا که مهم ترین مولفه بازدارنده ای که آمریکایی ها را مستأصل کرده،استمرار راهبرد مقاومت در قالب نه جنگ نه مذاکره است.هنرجریان انقلابی در چنین شرایطی این است که خط دوگانه جنگ- مذاکره را با هوشمندی بشکند.